ein smá-sönn-saga í morgunsárið

á fallegum íslenskum vormorgni steig ofurkonan út af heimili sínu ásamt vísitölufjölskyldunni sinni. þennan dag ætlaði litli bróðir konunnar að kvænast og því var ákveðin eftirvænting, rómantík og tilhlökkun í loftinu.

fjölskyldan hélt út í fallegan vormorguninn og átti sýst von á því sem fyrir augu bar á bílastæðinu.

þar var semsagt stödd ung kona. þreytt og eylítið skjögrandi eftir ævintýri næturinnar. (sem að konan og hennar hyski tók ekki á neinn hátt þátt í!) Hjartans kerlingin var frekar napurlega klædd í íslenska vormorgninum. var hún í pilsi sem var svo stutt að hún hefur þurft að raka sig áður en hún hélt að heima í því (og þá á konan ekki við fótleggjarakstur!) pilsið var úr einhverju sem einna helst minnti á svargráan gúmmíhanska. við pilsið stutta var daman í stígvélum, svona 69 sentimetra háum, með svona 15 sentimetra hælum. ákaflega lekkert. og svona til að príða stígvélin háu og miklu voru á þeim stálgaddar. ennþá lekkerara. og reglulega huggulegt bara. við stígvélin háu og pilsið stutta var hún svo í efnislitlum topp. og sennilega brjóstahaldaralaus. og hvernig veit konan það? gætu eftirtektasamir lesendur verið að spyrja sig. það er einfallt. hún hélt á honum blessunin.

þarna stóð sem sagt þessi huggulega dama. léttklædd og vel skóuð. lítillega skjögrandi. með síma í annari hendi, að reyna að hringja. og í hinni hendinni var hún með nokkrar vel útilagðar keðjur. og brjóstahaldara. og brjóstahaldarinn svarti blakti í vorgolunni eins og fáni. sem flaggað var í tilefni dagsins.

en litli bróðir gifti sig. og það fór bara vel fram.